Η φωτογραφία μου
Γεννήθηκα ένα όμορφο πρωϊνό του Σεπτεμβρίου στη Θεσσαλονίκη, εδώ μεγάλωσα και παραμένω πιστή σ'αυτή την πόλη, προς το παρόν, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η ζωή! Όταν μεγάλωσα αποφάσισα να ασχοληθώ με το ραδιόφωνο, αφού η μουσική είναι η μεγάλη μου αγάπη. Τι πιο όμορφο από το να κάνεις ένα μικρόβιό σου επάγγελμα; Με την πάροδο των χρόνων ανακάλυψα και τη διαφήμιση, την εκφώνηση διαφημιστικών για την ακρίβεια. Έτσι εδώ και αρκετά χρόνια (ας κρύβουμε νούμερα χαχαχα) ασχολούμαι μόνο με αυτό. Αν θέλετε να πάρετε και μια γεύση από αυτό που κάνω επισκεφτείτε το soundcloud και καλή ακρόαση http://soundcloud.com/alexandra-adampa . Όμως εκτός από όλα αυτά τα υπέροχα, είμαι και μητέρα ενός υπέροχου αγοριού. Άλλο φοβερό αυτό στη ζωή μιας γυναίκας. Αυτά εν ολίγοις για το παρελθόν και το παρόν, για το τι μου επιφυλάσσει το μέλλον δεν ξέρω, όταν μάθω θα σας πω!

21 Φεβρουαρίου 2012

Έλεος πια!!!

Το ντόμινο άρχισε να διαλύεται και δυστυχώς συνεχίζει να διαλύεται χωρίς εξαιρέσεις. Το ένα μαγαζί κλείνει μετά το άλλο. Επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη. Άνθρωποι απλήρωτοι για μήνες, άνθρωποι μένουν ξαφνικά χωρίς δουλειά, οικογένειες “διαλύονται” οικονομικά….. Η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο!!!!

13 Φεβρουαρίου 2012

Για την Ελλάδα μας ρε γαμώτο!!!

Κρίνουμε και κατακρίνουμε τους πολιτικούς αυτής της χώρας και πολύ καλά κάνουμε αλλά….. Κρίνουμε, κατακρίνουμε τους πολίτες; τους εαυτούς μας;
Είμαστε πολίτες της πάρτης μας, του εαυτούλη μας κι αυτό κανείς δεν μπορεί να το διαψεύσει…. Ποτέ δε σκεφτήκαμε το σύνολο, ίσως γιατί έτσι μάθαμε (αν και αυτό δε μας δικαιολογεί), σκεφτόμασταν πάντα και μόνο τον εαυτό μας!!!

09 Φεβρουαρίου 2012

Promotion. Υπάρχει; ή...

Χθες διάβασα κάτι από το φίλο μου το Χρήστο Δάντη κι έπεσα από τα σύννεφα. Τελικά ζούμε σε μια παράνοια, δεν εξηγείται διαφορετικά. Θα το αναλύσω αμέσως παρακάτω το θέμα.

02 Φεβρουαρίου 2012

Facebook

Facebook!!! Και κάνεις αυτό το περιβόητο προφίλ. Ψάχνεις, βλέπεις πως “δουλεύει” το θέμα. Βρίσκεις φίλους, συμμαθητές από το παρελθόν με τους οποίους έχεις χαθεί, βρίσκεις συνεργάτες ή σε βρίσκουν αυτοί, μπαίνουν/ω στη λίστα των περιβόητων “friends”. Και σε βλέπουν κι άλλοι από τους φίλους σου και ο καθένας για τους λόγους του σου κάνει “request”. To accept εξαρτάται καθαρά από σένα. Κάποιους τους δέχεσαι λοιπόν. Ε κι εκεί αρχίζει το πανηγύρι!!!!